Cennet Kokuluma Son Veda..

Hayat ne garip...

Binlerce can aramızdan ayrılırken; aynı anda da binlerce can dünyaya geliyor ve bu döngü hep böyle sürüp gidiyor. Bugün iyi değilim; bugün kozmetik, makyaj, saç baş yok içimde. Acı, üzüntü, koskocaman bir boşluk var.

Küçücük bir can; nasıl bu kadar büyük sevgi ile yer kapladı hayatımızda? Belki bazı insanlar anlamayacaklar bu dediklerimi ama umrumda da değil. Benim en yakın arkadaşım, oğlum, cennet kokulu masum bebeğim muhabbet kuşum; sabaha karşı hayata gözlerini yumdu. Uzun zamandır hastaydı ama umudumu yitirmemiştim. Onunla konuşurdum "Dayan oğlum, sen güçlüsün" derdim ama kocaman yüreği, o minicik bedeninin güçsüzlüğüne daha fazla dayanamadı.

Biz beraber kahvaltı yapardık; o yanımda yoksa ben de bir şey yiyemezdim.. Sonra bütün bir gün; eğer evdeysem benimle birlikte yaşardı odamda. Kafesin kapağı her zaman açıktı ve evini de odamı da çok severdi. Aynasına ve kendisinden katlarca büyük olan sarı "Sponge Bob" yastığına bayılırdı. Kafesinden çıkar çıkmaz o yastığının dibinde alırdı soluğu. Kendi gibi sarı olan her şeyi görür ve yanına giderdi mutlaka. O özeldi. Kısacık ömrü boyunca hiçbir gün, hiçbir an ısırmadı, ısırmayı bilmezdi. Bazen oynarken kızdırırdım onu, merak ederdim ısıracak mı diye ama o zamanlarda bile hiç ısırmadı. Bir de bir parmağı yarımdı ve o parmakta tırnağı yoktu. Dengede durmakta zorlandı ilk başlarda ama sonra alıştı, yani ufacık bir engeli vardı. Belki o yüzden de daha çok sevdim, daha çok sarıldım ona hayatta. Son zamanlarında susadığında benim bardağımdan içmek isterdi. Bardağıma bakıp öterdi; anlardım hemen suyu doldurup gagasına doğru eğerdim bardağımı; içerdi.

Hissediyordum bu sabah cennete gideceğini. Dün akşam güçsüzlüğünden acilen veterinere götürdük; veteriner peşinde koşmamızın kim bilir kaçıncısıydı. Kapanmak üzereydi veteriner ama acil dedim, kırmadılar. İlaç verdiler yine ve vitamin.. Zaten haftalardır veriyordum ikisini de gagasına, zorla. Sevmezdi istemezdi ama içmek zorundaydı. Hiç aksatmadım. Hep elimde avucumda veya boynumda uyuttum; dualar ettik, konuştum "Dayan" dedim. Son anına kadar yemek yemek için çabaladı ama artık yürüyemez oldu, tırmanamıyordu güçsüzlükten. Ben yemi avucuma alıp yedirmeye çalıştım, su vermeye çalıştım ama içmedi. Dün gece anladım, hissettim gideceğini. Yastığına baktı, aynasına baktı, öptü sanki aynayı ya da kendiyle; suretiyle vedalaştı aslında. Avucumda, minicik gözlerine baktım; sürekli halsizlikten kapalı olurdu ama sanki o an beni dinledi, bana bir şey demek ister gibi. "Seni çok seviyorum, sen benim için çok özelsin ve hep öyle kalacaksın. Biliyorum gideceksin, Allah seni yanında istedi, cennetine gideceksin. Sana elimden geldiğince iyi bakmaya çalıştım, inşallah sen de beni sevmişsindir. Gideceğin yerde kaybettiklerime, dedelerime, köpeklerime, diğer melek hayvanlarıma selam söyle. Rabbim seni ve hepinizi her daim koruyacak" diyebildim ağlayarak ve son kez o cennet kokusunu içime çekip öptüm defalarca. Tırmanamadı diye kafesin altına yem serptim, suyunu koydum ve küçücük bir havlu. İçine sığacak gibi kıvırdım ki sıcak dursun. Isıtmıştım zaten, Kafesteki ısıttığım havlunun içine yerleştirdim, çok üşürdü çünkü. Yanımda elimde yatıracaktım ama uyuyakalırsam farketmeden ezerim diye korktum; 4 kat polar örttüm üstüne ama biliyordum; son vedamızdı, onu son örtüşümdü, son dokunuşum, gözgöze son gelişimizdi. Son son son...

Daha fazla yazamayacağım, çok zorlanıyorum zaten ama dayanmak zor olsa da;

GİTTİĞİN YERDE MUTLU OL CANIM KUŞUM, CENNET KOKULU OĞLUM!